“Three out of ten people lose one of their parents before reaching the age of
twenty- three.”

THE FABRIC OF LOST PARENTHOOD 

Toen ik jong was, maakte mijn vader mijn lunch voordat ik vertrok naar school, zoals vaders dat doen, toch? Toen ik elf jaar oud was, verloor ik hem. Vanaf nu moest ikzelf mijn boterhammen smeren. Het ging niet om die dagelijkse stukjes brood in de ochtend. Het was de liefde en zorg die plotseling verdween.

Het veranderde de manier waarop ik naar het leven keek, ik voelde me verloren in verlangen. ‘The fabric of lost parenthood’ is een ode aan de jongeren, en hun ouders die niet meer bij ons zijn, voor de kinderen die op zoek zijn naar hun herinneringen. Wat gebeurt er met de kleren die ze hebben achtergelaten, en wat zijn hun nog verborgen verhalen?

In dit boek zie je mensen in de kleren van de ouder, van wie ze afscheid hebben moeten nemen. Met dit boek willen we het gesprek openen over dit toch ergens verbodenonderwerp, het leven is onlosmakelijk verbonden met de dood en de dood onlosmakelijk verbonden met het leven.


[ENG] When I was young, my father always made me lunch for school, like fathers do, right? When I was eleven years old, I lost him. From now on, I had to make lunch myself. It wasn’t about those daily pieces of bread in the morning. It was about the love and care that suddenly disappeared.
It changed the way I looked at life; it made me feel lost in longing.
‘The fabric of lost parenthood’ is an ode to the young people and their parents who are no longer with us, for the children chasing their memories.
What happens to the clothes they left behind, and what are the untold stories?

This time you will see people in the clothes of the parent they had to say goodbye to.
With this book, we want to open the conversation about this unspoken subject. We need to talk about this part of life, death.

PASSAGE uit TFOLP, BLZ. 54

Ik ontmoet Daan, Daan is zijn vader verloren op zijn drieëntwintigste aan ALS. Heel open en eerlijk vertelt hij me er over. Hij heeft iets amicaals over zich, ik moet eigenlijk meteen om hem lachen, zijn voorkomen is aanstekelijk.
Hij vertelt me over zijn vader, dat hij langzaam maar zeker zijn vader zag aftakelen door een ziekte die je spieren aantast, ALS. “Zodra je hoort dat je ALS hebt, teken je eigenlijk al je doodvonnis, er is geen medicijn, geen geneesmiddel” het is dus niet zo zeer de vraag of, maar meer de vraag wanneer.

Hij schetst me een beeld van de ziekte van zijn vader, ik herken hier ergens mijn eigen verhaal in, een vader die graag wil, maar het lichaam geeft het op. Het is confronterend, ergens oneerlijk maar toch begrijpelijk. Daan heeft voor zijn vader gezorgd, ik proef dat hij er ergens vrede mee heeft, er is een bepaalde trots, maar het is vooral liefde die erdoorheen klinkt. “Hij wilde het liefste dat hij aan een incident zou overlijden en dat is ook gebeurd” vertelt Daan. Het is een mooie gedachte, ergens had hij nog steeds de regie over zijn eigen overlijden.

Hij vertelt me, “ik heb er vrede mee, maar weet niet of ik het ooit zal accepteren.” Deze gedachte herken ik meteen, we zitten hierin wel op een lijn en lijken het met veel dingen met elkaar eens te zijn. Zo vertelt hij me ook dat hij merkt dat mensen die ooit te maken hebben gehad met verlies anders relativeren. Ik moet daar een beetje om lachen, omdat veel mensen waar ik het mee over verlies heb, zich hierin herkennen. Waar andere mensen zich druk kunnen maken om andere dingen, kijken mensen die te maken hebben gehad met verlies hier anders naar. “Oh, dat valt allemaal wel mee toch, het kan nog zo veel erger” hoor ik Daan zeggen. Het is misschien een oneerlijke gedachte, maar voelt als de waarheid. Ik herken het en ik zie dat, hij net als ik, zich er ergens schuldig over voelt. Het is misschien eerder een waardevolle, harde les die je leert van het leren leven met verlies. Je kan intenser van dingen genieten en je bent je ergens bewuster van het leven, denk ik.

Als ik aan hem vraag waarom hij juist dit kleding stuk heeft bewaard, krijg ik een antwoord waar ik ook wel weer om moet lachen, het is hoe ik Daan in deze korte tijd ook heb leren kennen. “Ik vind het gewoon een tof sport jackie, deze wilde ik gewoon houden.” Ik vind dit een alles omvattend antwoord, waar je in zekere zin zijn open, pure karakter door heen ziet schemeren en ergens ook de nuchterheid die ik voel in de verhalen over zijn vader, ik zie deze ook in Daan.

Image | Manon Dijkman
Concept | Manon Dijkman
Art Direction | Manon Dijkman
Styling | Manon Dijkman
Gaffer | Nino Stafleu
Book Design | Manon Dijkman
Book production | Many thanks to the graphic workplace at St. Joost School of Art & Design
Talent | Jasmijn Griffioen
Talent | Lin van Horsen
Talent | Daan Kamphorst
Talent | Linda Ottens
Talent | Aldo Dijkman

€75,- 
23 cm x 29,7 cm
Hardcover
Dutch | English

*If you want to purchase The Fabric Of Lost Parenthood, see contact